The Elder Scrolls IV Oblivion Remastered İncelemesi

Yirmili yaşlarımın başlarında bir akşam üstü. Bir süredir çalıştığım bankanın teknoloji bölümünden her akşam çıkıyor, bir buçuk saatimi yolda geçirdikten sonra vardığım evimde Emre Kongar (!) izleyerek huzur bulmaya çalışıyorum. Her gün tekrarlanan bu rutinin arasında Piranha’dan motorsporları yarışlarını edinmek (Arjantin Binek Otomobiller Şampiyonası’na kadar!) ile beraber aklımı kaçırmamamı sağlayan şey ise dibine kadar modlanmış Oblivion oynamak. Silahlardan sıkılınca binlerce silah ekleyen yeni modlar, oyundaki evimin manzarasından sıkılınca yeni evler, dolaşmaktan sıkılınca yeni questler kurup duruyorum. Oyunun boyutu almış başını gitmiş, zaten sıkıntılı olan oyun bir de modlar eklenince çalıştığında çay demliyor, oyundan atılmadan bir saat geçirdiğimde kendime Adana dürüm ısmarlıyorum. Nostalji güzel gelir, öyle değildir derler, ne kadar da doğru.

O dönemde Supreme Commander ile beraber (Hatırlayan var mı?) oynamaya vakit bulabildiğim tek oyundu Oblivion. Yalan söylemeyeceğim, kendine özgü acayipliklerine çok sövdüm, teknik sorunları düzeltmeye çalışırken çok saç baş yoldum ama yüzlerce saat bana eşlik etti, otobüste eve dönerken ‘acaba kılıcı kayadan çekebilecek kadar güçlendi mi benim Toraman Bey?’ diye (Arthur hikayesine öykünmüş böyle bir mod kurmuştum, o kılıcı asla kayadan çıkartamadım. Muhtemelen modu yapan kişi çok fena trolledi bizi) akşam ne yapacağımı düşüne düşüne çok keyifli zamanlar geçirdim.

The Elder Scrolls ailesinin en fazla sevilen iki üyesinden birisi olmasına rağmen (Gördüğüm bir ankette oyuncuların %35’inin favorisi Oblivion idi) gerçekte Skyrim‘in popülerlikte yanına bile yaklaşamadı Oblivion. Daha renkli bir haritası, daha çeşitli görevleri, hakikaten güzel bir hikayesi olmasına rağmen gölgedeki oyun olarak kaldı. İnsanlar bugün Skyrim’in girişindeki ikonik uyanma sekansını hatırlıyorlar ama Oblivion’a başladığımız mahzende tavana asılı olan zincirler unutuldu mesela. Öyle güzel bir animasyonla hareket ediyorlardı ki dakikalarca dürtüp dürtüp izlediğimi hatırlıyorum.

Gerekli miydi? Evet.

Bethesda‘dan herkesin beklentilerini bir sıraya dizsek, muhtemelen ilk sıraya artık yeni Half-Life 3 olacağından emin olduğum The Elder Scrolls VI yerleşir, hemen peşinden de senelerdir hayallerimizde olan Morrowind Remake gelir. Benim için de durum çok farklı sayılmazdı, belki Daggerfall‘u TES VI‘ya çevirmenin en mantıklı çözüm olduğunu düşündüğümü ekleyebilirdim bu genel görüşe.

Haliyle, Oblivion Remastered beklediğim bir hamle değildi, duyduğumda da çok heyecanlanmadım zira Tomb Raider I-VI, Legacy of Kain gibi oyunlarda gördüğünüz üzere, insanların Remastered’dan beklentileri gerçekten çok düştü bugünlerde. Eski oyunlar söz konusu olduğunda Remastered ‘sizi kör etmeyecek kadar düzeltilmiş’ anlamından öte bir anlam ifade etmiyor. Oysa Bethesda ve Virtuos oyunun efsanevi ve saç baş yolduran motoru Gamebryo‘yu Unreal Engine 5 ile yenilemiş, üstelik eski oyunda gördüğümüz her şeyi de aynen yeni oyunda bizlere sunmaya karar vermişlerdi.

Kitaplık rafımdan bana bakan eski Oblivion disklerimle göz göze geldim, 24 saatlik yıldırım harekatı bittiğinde yaptığım ilk şey İlker’e oyunu yazmak istediğimi söylemek oldu.

Oblivion Remastered’ın 35$‘lık fiyatının pek çok oyuncunun kafasını karıştıracağının bilinciyle, oyunun Game Pass sahipleri tarafından oynanabileceğini belirterek başlamak isterim. 35$, Oblivion Remastered için yüksek bir bedel zira karşınızda tam anlamıyla yeni bir oyun yok. Oyunun görsel tarafı Unreal Engine 5 assetleriyle yenilenirken, oyunun animasyonları, fizikleri ve çekirdeği hala Gamebryo ile çalışıyor. Yani aslında karşınızda yeterince iyi gözüken, ihtiyar bir yapım var halen.

Fakat… Fakat oyuncular da oyunla benim gibi bağ kurmuşlar ki oyun sadece birkaç gün içinde 5 milyon satışı geride bıraktı ve Steam’de tam 210.000 anlık oyuncuya erişti. Bu rakamın Game Pass üzerinden oynananlarla hangi seviyeye ulaştığını ancak tahmin edebiliriz. Daha şimdiden müthiş bir başarı ve umuyorum ki Morrowind Remake konusunda Bethesda’yı cesaretlendirir.

Bu hantal yapının performans sıkıntılarına yol açmaması elbette beklenemezdi ki zaten öyle de olmuş. Şu incelemeyi yazana kadar o kadar çok şey denedim ki oyundan verim alabilmek için (yani 21fps ile oynamamak için), tek tek bahsedeceğim aşağıda.

Aynı zamanda oyuna resmi mod desteğinin de yakın zamanda gelmesi beklenmiyor. Her ne kadar kullanıcılar şimdiden ufak tefek şeylere el atmaya başladılarsa da bu konuda eski oyunlardaki kadar hızlı bir aksiyon beklemek doğru olmayacaktır. Eski oyunu günümüze ulaştıran en önemli şey, binlerce şahane moda sahip olması ki geçtiğimiz günlerde bir liste de hazırlamıştık.

Oynamayanlar için önsöz

The Elder Scrolls’un ana serisinin dördüncü oyunu olarak 2006 yılında çıkan Oblivion, bence Tamriel kıtasının en güzel yeri olan ve tam ortada konumlanmış Cyrodiil’de geçiyor. Cyrodiil aynı zamanda keşfedilebilir alan olarak (Daggerfall’u ayrı tutuyorum) hem Morrowind (24km2) hem de Skyrim’den (38km2) daha büyük bir alanı kaplıyor 58 kilometrekarelik alanıyla. GTA V’in denizi saymazsak 49 kilometrekarelik keşfedilebilir alanından daha büyük bir harita var karşımızda ve bu harita gerçek anlamda keşif hissini güdüleyen bir yapıya sahip. Haritada önemine bakılmaksızın her bölge, her ev, her yıkıntıda bir görev, nadir bir eşya (ve bolca Goblin, zombi, sıçan) çıkabilir karşınıza.

Oblivion aynı zamanda tarihin ilk tek kişilik oyun DLC’si olan zırhlı at ile de çok konuşulmuştu. 2.5$’a satılması planlanan bu at öyle bir tepki almıştı k, Bethesda geri çekti. Bu DLC planları daha sonra önce Knights of the Nine, sonra da Shivering Isles (çok güzel bir yer) paketleriyle, çok daha geniş ölçekte ve ücretli olarak uygulamaya geçmişti. Bu eklentiler yeni oyunda da yer alıyorlar.

Oyuna zamanı için dillere destan bir karakter seçim ekranı ile başlıyorsunuz. Yeni oyun motorundaki seçenekler mantık sınırlarını hayli esnettiği için hakikaten bir ucube yaratmak isteyebilirsiniz, karakter yaratma ekranı bunu sonuna kadar destekliyor. Yarattığım bazı karakterler hayallerimin ulaştığı sınırların bile dışındaydı, çok güldüm. Ben kendi adıma önce Nord Knight karakter, sonra da bir Argonian Rogue karakter (Eski dostum Toraman Bey) yaptım, burçlarını (size sunulan ek bonusları etkiliyor) da uygun şekilde, bana en avantaj sağlayacak olanlardan seçtim. Oblivion çıktığında karakter yönetimi özelliği eski CRPG oyunlarının D&D‘den gelen katı yapısına adeta bir tepki olarak çok fazla özgürlük sunuyordu. Elbette her karakterin bazı classlara çok avantaj sağlayan bonusları vardı lakin herkesin herkes olabilmesi de çok mümkündü. Bence on farklı ırk, çok sayıda class ve 13 farklı burç içeren içeren bu sistem hala keyifli bir deneyim vaat ediyor, oyunun zamanla eskimemiş taraflarından birisi olmuş.

Morrowind’deki olayların 6 sene sonrasında, Skyrim‘deki olaylardan ise 200 sene öncesinde geçen Oblivion’da oyuna bir mahzende tavandan sarkan zincirlerle ‘kehi kehi’ diye oynayan isimsiz (aslında ismimizi koymuştuk ama?) bir karakter olarak başlıyoruz. İmparator Uriel Septim iki Blades yarması eşliğinde (Imperial Guard bunlar) koğuşumuza gelip, bize anlamsız gelen bir güven gösterisinin (Hero of Kvatch olarak anılacak kişiymişiz meğer) ardından, koğuş içindeki bir gizli geçitten kaçarken bizi de peşinde sürüklüyor. Uriel Septim vaktinin dolduğu görüşünde (ki çok haklı) ve verdiği muskayı kendi kanından olan tek kişi olan Martin’e (ama kendisinin imparatorun oğlu olduğundan haberi yok) ulaştırmak üzere Blades muhafızlarının büyük ustası Jauffre’ye götürmemizi istiyor.

Bir nevi tutorial görevi de gören, zindanlardan ilerleyip fare ve goblin kestiğimiz bu görevin sonunda tünelin ucundaki güneşi görüyorsunuz ve…

Evet, maalesef frame drop.

”Dibine kadar modlanmış Bethesda oyunu gibi’ sorunlu…”

Biraz teknik taraflarla aranız iyiyse Gamebryo üzerine UE5 assetleriyle yenilenme fikrinin nasıl bir kabusa dönüşebileceği hakkında fikriniz vardır mutlaka. Bu hantallığın ilk belirtisi daha kurulum ekranında, oyunun 120 GB yer kapladığını gördüğünüzde ciyak ciyak bağırmaya başlıyor. 120 GB günümüzde çok değil ama Oblivion’ı bilen birisi için anlaşılamaz bir boyut bu, yani akıl almıyor. Oyunun tüm kaplamaları daha üst çözünürlükte kaplamalarla değiştirilmiş ve korkunç boyutlarla gelen, optimizasyon görmemiş bu kaplamaların makinenizi ‘yandım anam!’ diye bağırtıp size 6 fps ile Cyrodiil turu attırmaması için de DLSS’ten tutun da Frame Generation‘a, FSR‘dan tutun da XeSS‘e kadar akla gelebilecek tüm modern teknolojilerle desteklenmiş.

Peki sonuç? Benim gayet yeterli olacağını düşündüğüm Intel Core i7-12700K, GeForce RTX 3060 Ti, 32GB RAM’li, Gen4 SSD’li makinemde oyunun ilk açılışta shaderları yüklemesi tam 29 dakika sürdü. Oyunu açarken de bir 2-3 dakika beklemişimdir karakter yaratma ekranından sonra. Sonrasında performansın +100’lerde olduğunu görünce herkesin bahsettiği teknik sorunları yaşamayacakmışım gibi gelmişti ama bir taraftan da açık araziye çıkınca ne olacak diye de korkuyordum, korktuğum gibi de çıktı…

Efendim oyun 1080P Ultra ayarda, DLSS Quality modunda 18-20 fps arasında gezinmeye başladı ve maalesef buna korkunç bir input lag de eşlik etti. Farklı modlar denedim, bazıları oyunun sıkça çökmesine yol açtı (FSR 3 artı FG), bazısı oyunun kayıt dosyasından yüklenme süresini 5-6 dakikaya çıkarttı (Herhangi bir DLSS modu, bazen yükleme ekranında kilitlenip kalıyordu) ve ben de maalesef FSR’în sunduğu kabul edilebilir fps ama bolca CTD (kabul edilebilir dediğim 45-55) veya DLSS’in sunduğu güzel görüntü, daha az CTD artı düşük fps arasında seçim yapmak durumunda kaldım. Dünkü 576.40 sürücüsü her şeyi daha da berbat hale getirdiğinden birkaç önceki drivera dönmeye karar verdim ve nihayet her şey daha çekilebilir hale geldi. Şu anda FSR 3 + FG ile hem yeterince kaliteli görüntü alıyorum hem de çökmeler çok azaldı. Unreal Engine 5’i seven benim gibiler için zor zamanlar zira artık savunamaz hale geldim, yalan yok.

Bu arada Unreal Engine 5 oyunu kesinlikle bir Kingdom Come Deliverance 2 yapmıyor ha, sakın böyle düşünmeyin. Oblivion hala yakından baktığınızda günümüzdeki oyunlardaki kaplama ve modelleme kalitesine sahip değil. Animasyonları ise direkt 2006 model. Özellikle ata ilk kez bindiğinizde ne demek istediğimi anlayacaksınız zira at satranç tahtasındaki taşlar gibi hareket ediyor.

Gözüken o ki bu oyun da zaman içinde topluluk tarafından yamana yamana kendisini düzeltecek. Şu anda durum tam bir piyango. 150 fps ile uçabilir veya çoğumuzun yaşadığı sıkıntıları çözmek için oyunda geçirdiğiniz süre kadar vakit harcayabilirsiniz.

Ve tabii, güzellikler

Oyunun görev seçimleri ve çeşitliliğini yukarılarda bir yerlerde övmüş olmam gerek. Övmediysem de övdüm sayın. Oyunda karşınıza çıkacak olan görevler günümüz için bile oldukça çeşitli, mesela aralarında kayıp bir ressamı kendi tablosunun içinde aradığımız bir görev (A Brush With Death) bile vardı. Tüm oyun tarihinde Top 10’a yazabileceğim bu görev, Oblivion Remastered’da da var. Maalesef Unreal Engine 5 bu göreve pek uyum sağlamamış. Eskiden tam bir Monet resmi gibi gözüken görev, oyunun yeni halinde maalesef basit bir görsel efektle yaratılmış ve göze kesinlikle eskisi kadar hoş gelmiyor. O havası uçup gitmiş.

Oblivion’da ana hikayeyi takip edebileceğiniz gibi tam bir özgürlük söz konusu. Canınız nasıl istiyorsa öyle takılabilir, yalancı Khajit’ten hikayeler dinleyip define peşinde koşabilir (Ya doğru söylüyorsa?), yanlışlıkla vampire dönüşebilir(!, tüm oyunu gece deneyim etmek isteyenler buraya, Remastered’da görüntünüz çok daha az korkunç hale gelmiş orijinal oyuna göre) veya katiller loncasına katılıp sağlam ödüller karşılığında suikastçıya dönüşebilirsiniz. Oyunun haritasındaki her bir yıkıntı, her bir keşif alanı size bir şeyler sunmaya muktedir. Mesela bitkiler / yiyecekler (oyunda yemek çok önemli), çoğunun etkilerinin tamamını öğrenmek için yemeniz gerekiyor ve sonucunda bazen motoru bozup bazen sarhoş oluyorsunuz.

Ve tabii, halka açık olmayan, girdiğiniz her yerdeki her şeyin envanterinizde bulunması sizi bir hırsız haline getiriyor. Yakalanırsanız üç seçenek var; kodes, rüşvet veya direnerek Blades muhafızlarını tepelemeye çalışmak. Sonuncusunu çok önermiyorum, özellikle de oyunun başlarında.

Envanter sistemi yeni ekranlarımız ve çözünürlüklerimiz için elden geçirilmiş lakin o sırada ne giyip ne giymediğimiz gibi şeyler, oyunu ilk kez deneyim edecekler için hayli zor anlaşılır bir sunuma sahip. Taşıyabileceğiniz bir ağırlık limiti olsa da, envanter çok hızlı kalabalıklaşıyor ve özellikle kıyafetler konusunda her şeye tek tek tıklayıp ne olacağını görmek durumunda kalabiliyorsunuz.

Unreal Engine 5’in oyuna en güzel etkisi atmosferik olaylar. Oyundaki gece gündüz döngüsü ve hava şartları efektleri öyle güzel ki, 2006 yılında, o zamanlar grafikleri gözümüze çok güzel gelirken aldığım tadı aldım. Bazen durmak ve izlemek iyidir, belki oyunda bunu yaparken orada bir taşın üzerinde şöyle bir yazı bile görürsünüz: ‘Herkesin sadece oturup düşünebileceği bir yere ihtiyacı var.’

Sonuç olarak, ben tüm teknik sıkıntıları çözüldüğünde Oblivion Remastered’ın hem kendi dünyası, hem de size sunduğu ‘anlar’ sebebiyle yeni oyuncuların da kalbini çalacak nitelikte bir oyun olduğu görüşündeyim. Ben sonuna kadar gideceğim, bu kesin, tekrar. Modlar geldiğinde oyuna da geri döneceğim kesin. Bence siz de oynayınca bazen çok kızacak ama oyunla bağ kuracaksınız, belki de Skyrim’in soğuk dünyası ile kurduğunuzdan bile fazla…